Onlangs bevond ik me op het Boekenbal. Dat kwam door mijn broertje Raoul de Jong, die het Boekenweekessay Boto Banja heeft geschreven. Hij schreef het verhaal vorige zomer op de Dominicaanse Republiek, waar ik, mijn geliefde, onze zoontjes en mijn ouders samen met hem waren. We voedden ons die maanden met avontuur, Afro-Caribische wijsheid en intieme gesprekken over al dat ons verbindt.
En nu, een half jaar later. Niet meer met blote voeten in het zand van een verlaten palmbomenstrand. Ook niet op het verandaatje van Maria, de oudere Dominicaanse vrouw die ons leerde over de geheimen die haar geschiedenis en de onze met elkaar delen. Dit keer zitten we gestoken in weelderige wit-zwart-gouden outfits in de Amsterdamse Schouwburg. Het programma van het Boekenbal weeft literaire voordrachten, poëzie, dans en speeches aan elkaar.
Tijdens een van de optredens stelt artiest Dwight Dissels - gehuld in een lila pak, te midden van een vurige choreografie - een vraag. De woorden nestelen zich in mijn gedachtestroom: ‘Wat eet je, en waar voed je je brein mee?’
“We dansten op dat Boekenbal, tussen de schrijvers. En ik realiseerde me dat dit misschien nog wel het voedzaamste is.”
Inderdaad, waar voed ik m’n brein dagelijks mee? Tijdens verre reizen, zoals die naar de Dominicaanse Republiek, gaat het voeden met bijzondere indrukken bijna als vanzelf. Terug in Nederland - met de routineuze drukte die ons leven hier dicteert - is mijn brein voller dan vol, maar niet per se gevoed.
Ik wil mijn brein voeden met visies op de wereld zoals zij in de toekomst zou kúnnen zijn. Blootstellen aan schoonheid in de vorm van kunst, weidse uitzichten, de gezichtjes van mijn kinderen. Vullen met verrassende inzichten van gesprekken met geweldige vrienden. Met duizend boeken en strategische modellen die ons helpen verandering teweeg te brengen. En met oude wijze inzichten die door de generaties heen zijn gevormd, als kiezelstenen in de oceaan, over hoe mens te zijn.
We dansten op dat Boekenbal, tussen de schrijvers. Ik met hoogzwangere buik, Raouls boekenkind vers op de wereld, onze dierbaren lachend om ons heen. En ik realiseerde me dat dit misschien nog wel het voedzaamste is. Zuivere verbinding tussen mensen en hun breinen. Je brein voeden met je hart.
P.S. Boto Banja, dat Boekenweekessay. Lees het! Het zal je horizon verbreden.
