Mijn morele overtuiging en levensstijl sluiten naadloos aan bij de groene toekomst waar we in mijn progressieve bubbel allemaal van dromen. Ik draag voornamelijk duurzame kleding, eet vooral plantaardig en biologisch, maak gebruik van een elektrische deelautodienst en ik ben vorig jaar mijn future-proof nieuwbouwwoning ingetrokken.
Dat ik hiervoor kan kiezen is een privilege waar ik niet mee geboren ben, ik heb het geluk dat sociale mobiliteit voor mij is weggelegd. Toen studeren nog niet onbetaalbaar was koos ik, zònder financiële maar mét veel mentale support van mijn ouders, voor één van de duurste steden ter wereld om in te overleven. In Londen werd mij flexibiliteit aangeleerd, een vaardigheid die in deze tijd van constante verandering belangrijker is dan talent of kennis.
“Flexibiliteit is een vaardigheid die in deze tijd van constante verandering belangrijker is dan talent of kennis.”
Intersectioneel feministische schrijver, spreker en moderator
Nu bevind ik mij in de luxepositie onderdeel te zijn van de optimistische, randstedelijke klimaatbeweging. Voor mij is het een tijd van onbeperkte mogelijkheden waarin we Nederland opnieuw in kunnen richten. Ik heb de vrijheid om na te denken over mijn rol binnen deze verandering, want ik hoef geen seconde te twijfelen óf ik wel een rol speel. Maar ik zie ook dat dit niet voor iedereen zo is. Want wat nou als ik een boer was die geboren was op het erf vóór het erf? Die er geen seconde over heeft nagedacht een tijdje naar Parijs of Istanbul te gaan, omdat ze de dieren niet zomaar achter kon laten? Die ervan overtuigd was dat dit voor altijd zo zou blijven, omdat het altijd zo was geweest? Voor het bedrijf dat ze heeft opgebouwd of overgenomen is nu geen ruimte meer, maar ze heeft ook niet de kans gehad te leren aarden in nieuwe omgevingen en zichzelf opnieuw uit te vinden.
In het polariserende publieke en politieke debat worden klimaat en boer recht tegenover elkaar gezet. Met onze binaire blik op de wereld vergeten we iets te vaak ‘sommige boeren’ te zeggen en associëren we nu een volledige beroepsgroep met tractoren op de snelweg en bedreigingen aan het adres van verschillende politici. Maar ‘de boer’ bestaat natuurlijk helemaal niet, net zomin als ‘de vluchteling’ of ‘de normale Nederlander’. Boeren zijn mensen en hebben meer nodig dan financiële compensatie of omscholingstrajecten. Dit zijn belangrijke pragmatische oplossingen, maar het einde van boer-zijn is veel meer dan het verliezen van een baan, er komt ook verlies van sociale identiteit bij kijken.
“Het einde van boer-zijn is veel meer dan het verliezen van een baan, er komt ook verlies van sociale identiteit bij kijken.”
Intersectioneel feministische schrijver, spreker en moderator
Het erkennen hiervan, alle gevoelens die daarbij komen kijken en het gunnen van de bijbehorende rouwperiode, is een essentiële stap die nu wordt overgeslagen. Als iemand een geliefde verliest dan 'is het ook niet anders' maar dat zijn niet de woorden waarmee we elkaar troosten op een begrafenis. Als ik een boze boer zie, zie ik in de eerste plaats pijn. Mensen met de meeste pijn vragen meestal niet om de meest vriendelijke manier om troost. Zolang we geen empathie kunnen tonen voor emoties die opspelen bij grote veranderingen komen we niet verder.
Ik sta 100% achter het einde van de bio-industrie en vind dat we onze relatie met dieren radicaal moeten herzien. Maar voorbijgaan aan het persoonlijk drama van mensen in de agrarische sector die dit met zich meebrengt, is net zo schadelijk als dierlijk leed en milieubelasting negeren.
