Mijn zwager wordt 50. Hij wil geen cadeaus. Hij is Professor aan de Universiteit en weet veel over transitiemanagement en hoe we als samenleving moeten veranderen naar duurzamere manieren van samen leven. We moeten consuminderen. Met zijn allen. Want, de aarde.
Als cadeausuggestie is er een goed doel om aan te doneren. Heel goed natuurlijk. Maar ik wil mijn zwager ook iets géven. Je wordt niet zomaar 50. Daar gaan een hoop bloed, zweet en tranen in zitten. Er zijn geen spullen waar ik hem een plezier mee doe. Hij houdt niet van gamen, hij verzamelt geen verzamelbare kaarten en hij doet niet aan modeltrein-sets op zolder. Hij hééft niet eens een zolder.
Een herinnering. Dat is een goed cadeau.
“De eerste keer dat ik zelf op Lowlands speelde, zes jaar later, was hij er ook bij.”
De Jeugd van Tegenwoordig
Ik ken mijn zwager al ruim 30 jaar. Een van de mijn eerste herinneringen aan hem, is dat hij mij de trap op tilde toen ik ziek was en nog een klein jongetje. En een paar jaar later dat hij me hielp met een proefwerk Latijn zodat we daarna in de stad verzamelkaarten konden gaan kopen. Voor mij. De eerste keer dat ik naar Lowlands ging was met mijn zus en mijn zwager. Destijds nog niet mijn zwager. De eerste keer dat ik zelf op Lowlands speelde, zes jaar later, was hij er ook bij.
Nee, hij is nooit van de spullen geweest. Zelfs de polsbandjes van een Lowlands, die ik als tiener krampachtig bewaarde, knipte hij na afloop meteen door.
Spullen zijn ook maar spullen. Je krijgt ze en dan liggen ze in je huis totdat je er een hekel aan krijgt. Negen van de tien keer. Want wat heeft een mens nou echt nodig, behalve schoon water en liefde? Ok misschien een goede kaasschaaf en een aangename bank om op te chillaxen na een lange dag. Maar een kaasschaaf is net te klein en een aangename bank net te groot om cadeau te doen aan een zwager die 50 wordt.
“ We aten acht- gangen kaiseki met een proeverij van sake erbij en na afloop namen we een foto voor het hotel.”
Een goede herinnering is meer waard dan wat voor item dan ook. Toen mijn zus een x aantal jaren geleden jarig was, gingen we met zijn vieren eten bij Yamazato in het Okura Hotel. We hadden haar ook een zijden sjaal cadeau gedaan om het feest compleet te maken. We aten acht- gangen kaiseki met een proeverij van sake erbij en na afloop namen we een foto voor het hotel. Ergens tussen het moment van die foto en de aankomst in het café voor het allerlaatste drankje, ging het sjaaltje verloren. Maar we zullen het nooit vergeten.
Deze column, dat is mijn geschenk aan mijn zwager. I love you, Derk. Moge de mensheid via mijn woorden en in jouw naam een piepklein beetje consuminderen.
