Iets doen voor gelijkwaardigheid of voor het klimaat: dat kan op veel manieren. Actievoeren op de snelweg, op je werk of gewoon thuis. Maar waar moet je beginnen? Gyor Moore besloot om zijn werk in de reclame betekenisvol te maken. "Ik werk alleen nog met merken die willen werken aan inclusiviteit.”
Dit interview is deel 3 in een drieluik over de drijfveren van activisten. Lees ook het eerste interview in deze reeks met acteur en klimaatactivist Sieger Sloot, en deel 2 met intersectioneel activist Lisa Jansen.
“Als kind was ik heel verlegen maar ik vroeg me wel altijd al af waarom sommige kinderen gepest werden, of waarom ik wel in een rijk land leef en anderen niet. Op het VWO schreef ik een werkstuk over popart, een kunststroming wat vaak kritiek geeft op het kapitalisme en de massaconsumptie. Ik schreef ook een stuk over de propaganda tijdens de Tweede Wereld Oorlog. Ik was gefascineerd door het feit dat mensen zich lieten beïnvloeden door posters en beelden.”
“Na mijn studie Communicatie en Multimedia Design ben ik in de reclame gaan werken. In diezelfde periode was ik ook mezelf aan het ontdekken. Ik ben een in Nederland geboren queer man met Surinaamse achtergrond. Maar in mijn werkveld was ik vaak de enige persoon van kleur in een witte, mannelijke omgeving. Als ik voor een website koos voor afbeeldingen met zwarte vrouwen, of voor een luiermerk twee mannen op een advertentie wilde zetten, kreeg ik te horen dat het niet 'marketable' was, niet verkoopbaar. 'Het is niet persoonlijk', zeiden ze dan. Maar zo voelde het wel.
Bovendien: er zit iets lelijks in de reclamewereld. Mensen worden onzeker gemaakt zodat ze een bepaald product kopen. Daar wilde ik niet meer aan bijdragen. Toen heb ik ervoor gekozen om alleen nog maar te werken met merken die willen werken aan inclusiviteit.”
“Representatie doet er toe. Als je iets maar vaak genoeg ziet wordt het genormaliseerd”
“Representatie doet er toe. Als je iets maar vaak genoeg ziet wordt het genormaliseerd. Als een merk in hun uitingen diversiteit laat zien, herkennen mensen zich daarin. Zij voelen zich dan sneller comfortabel om ook bij dat bedrijf te werken. Uiteindelijk leidt dat tot nieuwe mensen aan de top en een cultuurverandering. Natuurlijk komt er ook weerstand, zoals bij de zwartepietendiscussie. Maar zelfs grote merken zoals Albert Heijn nemen die nieuwe norm nu over. En toen Adidas een queer man in een vrouwenbakbadpak afbeeldde, riepen allerlei mensen 'ik ga m'n Adidas schoenen weggooien.' Maar uiteindelijk was het een enorme PR-stunt en was Adidas dagenlang trending topic.”
Ik word nu elke dag wakker met het gevoel dat ik onderdeel van de oplossing ben in plaats van het probleem. Ik had toch net genoeg 'vinkjes' om naam te maken in de reclamewereld: ik ben man, ik heb een naam die niet heel erg 'etnisch' klinkt, ik spreek Nederlands zonder accent. Daardoor had ik de kans om mezelf in te zetten om wat terug te doen voor de gemeenschap. Nu krijg ik veel liefdevolle berichten van mensen die zich geïnspireerd voelen door mijn werk. En ook fijn: klanten komen nu naar míj toe in plaats van andersom en mijn salaris is verviervoudigd. Gaan staan voor waar je in gelooft loont, letterlijk”
Je hoeft niet de hele wereld op je schouders te dragen. Ik wilde me eerst ook bemoeien met én duurzaamheid én dierenwelzijn én LHBTIQ-rechten. Maar dat hou je niet vol. Dus doe iets wat bij je past. Dat kan klein: begin met wat jij belangrijk vindt. Lees je in, spreek erover aan de keukentafel met je eigen familie. Als we allemaal iets doen op onze eigen manier, zijn we samen heel groot.
