Het is me vaker overkomen. Gebeten door een hond. Meestal viel dat mee, maar 2 keer was het serieus. Inclusief een bloedende wond en kapotte broek. De laatste keer was in Toscane waar ik werd gebeten door zo’n grote hond die wolven op een afstand moet houden. Gelukkig waren hechtingen niet nodig. Wel een bezoek aan het ziekenhuis in Siena voor een tetanusprik en een korte antibioticumkuur. Ik hoop op een stoer litteken.
Ik ben overigens dol op honden. Mijn jeugd bracht ik door met onze trouwe en eigenzinnige terriërs. Nou ben ik ook dol op fietsavonturen en dat bracht mij kortgeleden op de Hoge Venen in België. Om het avontuur te vergroten week ik af van de gangbare fietsroutes aan de rand en nam de verborgen weggetjes dwars door het gebied heen. Die keus betaalde zich uit in een prachtige tocht door eindeloze bossen afgewisseld met open veengebieden en prachtige vergezichten over een glooiend landschap. Eén grote, schitterende leegte.
“Mijn humeur was opperbest tot ik mij afvroeg of er wolven rondliepen.”
Duurzaamheidsexpert ASN Bank
Mijn humeur was opperbest tot ik mij afvroeg of er wolven rondliepen. Dat had ik niet uitgezocht vooraf. Had ik deze keuze ook gemaakt als ik had geweten dat er inderdaad wolven in dit gebied te vinden zijn? Een paar weken later zat ik op de fiets in de Heuvelrug. Ook daar op een route buiten de gebaande paden. Het was er heerlijk rustig. Ongewoon rustig voor een zonnige zondagmiddag op de Utrechtse Heuvelrug. Misschien had het te maken met de waarschuwing van de provincie Utrecht om in verband met een ‘probleemwolf’ niet naar de Heuvelrug te komen. Tenminste niet met kinderen. Hoe dan ook voelde de stilte ineens ongemakkelijk.
Ik vraag me af of dat het nieuwe normaal is. Mijden we vanaf nu de natuur en de bossen omdat we bang zijn een wolf tegen het lijf te lopen? Als die gedachte al ergens in mijn achterhoofd opkomt dan zijn er waarschijnlijk meer mensen die zo denken. Met als resultaat dat de bossen en de heidevelden er op zondagmiddag uitgestorven bij liggen.
Wie wil of durft er dan nog door de natuur te wandelen of fietsen? Ik voorzie een beeld waarbij we onszelf nog verder afkeren van het beetje natuur dat er nog is in Nederland. En dat komt dan niet door de probleemwolf maar door de probleemmens. Een soort waar ik mezelf ook toe reken trouwens. We zijn duidelijk nog niet klaar voor een warme ontvangst van de wolf in het bos waar we doorheen fietsen of wandelen. Als wij mensen de natuur vanwege de wolf gaan mijden, hebben we pas echt een probleem. Dat zou een slecht teken voor de toekomst van de natuur in Nederland zijn. En voor de mens zelf. Want in de natuur kunnen we ontspannen en opladen.
“Voor de toekomst van de natuur in Nederland is de mens een groter probleem dan de wolf.”
Duurzaamheidsexpert ASN Bank
Ik ben een paar keer gebeten door een hond en nog nooit door een wolf. Ironisch genoeg zelfs door een hond die wolven op afstand moet houden. Maar het probleem van de probleemmens is dat 'ie dat niet in perspectief kan plaatsen. Voor de toekomst van de natuur in Nederland is de mens een groter probleem dan de wolf.
Eerst zal de probleemmens zijn relatie tot de wolf moeten herzien. Er zullen natuurgebieden zijn waar wolven rondlopen. Maar sommige gebieden, zoals de Utrechtse Heuvelrug, lenen zich daar niet goed voor. Willen we dat mensen de natuur in blijven gaan dan zullen we ervoor moeten zorgen dat wolven gebieden als de Heuvelrug mijden. Maar dat geldt nog meer voor probleemmensen met loslopende honden. Dat heb ik aan den lijve ondervonden.
