Heb je tijd?

Toen ik een klein ventje was, hadden mijn ouders al snel door dat ik geen zitvlees had. Mijn huiswerk maakte ik met de snelheid van het licht, begon mijn moeder aan haar maaltijd dan had ik die van mij al op, mocht ik van tafel dan verveelde ik me snel en zocht ik iets nieuws om te doen. 

Meneertje ongeduld

Ik groeide op, maar mijn geduld groeide niet mee. Vraag maar aan mijn vriendin of aan mijn collega's hoe geïrriteerd ik raak als dingen voor mij te langzaam gaan. Ik probeer deze karaktereigenschap inmiddels wat positiever te bekijken: ik moet zoveel mogelijk dingen tegelijk doen en dat maakt me gelukkig.

In maart van dit jaar overleed Daniel Kahneman, misschien wel mijn favoriete wetenschapper. Kahneman was een van de grondleggers van de behavioral economics. Samen met collega's publiceerde hij een reeks studies over hoe mensen beslissingen nemen, hoe we pijn en vreugde ervaren en hoe deze processen ons geluk en welzijn beïnvloeden.

Hoe meer Kahneman geluk bestudeerde, hoe meer hij zich realiseerde dat het verminderen van lijden de toegangspoort is naar geluk. Dit kan worden verklaard door de negativiteitsbias, het principe dat negatieve gebeurtenissen een grotere impact hebben op onze psychologische toestand dan positieve. 

Dus als we onze ellende minimaliseren, kan dat leiden tot een flink boost van ons algehele welzijn. Studies tonen bijvoorbeeld aan dat mensen in grote mate ‘lijden’ door woon-werkverkeer. De oplossing simpel: ga dichterbij huis werk zoeken of ga dichterbij het werk wonen.

File: dagelijks lijden

Maar in werkelijkheid is dit erg moeilijk. Van baan veranderen is stressvol en een nieuw huis vinden is op de huidige huizenmarkt bijna onmogelijk. Door de huidige economie, huizenmarkt en mobiliteitssystemen zitten mensen vast in een situatie die hen dagelijks doet lijden. In plaats van hun tijd te besteden aan positieve dingen: bij hun familie zijn, vrienden ontmoeten, sporten in de natuur, worden ze gedwongen om uren per dag in de file te staan.

Als mensen deze veranderingen niet zelf kunnen doorvoeren, dan is het de taak van de overheid. Die heeft in mijn ogen de macht en de kennis om dit te doen. Politieagenten en vuilnismannen zorgen ervoor dat onze straten veilig en schoon blijven. Dan kan een gemeente toch ook werken aan het herinrichten van onze steden? Dagelijkse frustraties als files worden dan tot een minimum beperkt. 

Hoe de overheid dat kan doen? Door kantoren in de bewoonde wereld te vestigen en niet aan de rand van een stad. Kantoorpersoneel verliest dan minder tijd om op het werk te komen. Een andere strategie is door meer sociale woningen in de stad te bouwen. Mensen met een bescheiden inkomen kunnen het zich dan ook veroorloven om dichtbij hun werk te wonen. Tenslotte kan de overheid ook in openbaarvervoersnetwerken investeren. Het lange woon-werkverkeer wordt dan comfortabel én productief: reizigers kunnen een boek lezen, naar muziek luisteren of e-mails beantwoorden op weg van en naar hun werk. 

Maak kennis met Sonia Ruiz Garcia

Steden over de hele wereld beginnen de manier waarop mensen hun tijd besteden serieus te nemen. Een van de mooiste voorbeelden vind ik de aanstelling van een Time Policy Officer in Barcelona. Sonia Ruiz Garcia gaat ervoor zorgen dat inwoners er tijd 'bij' krijgen. Om dat te bereiken werkt Sonia onder meer samen met ov-aanbieders en kindopvangorganisaties. Dit gaat hopelijk leiden tot kortere wachtrijen bij gemeenteloketten, efficiënter openbaar vervoer, of werkgevers die flexibeler worden met hun werktijden. Wordt het in Nederland ook niet tijd voor zo'n tijdcoach? Zodat we de tijd die we in dit leven hebben beter kunnen besteden. Ik kan niet wachten tot het zover is.