Ok. Ja. De wereld is een gekke poppenkast. Dat is voor iedereen duidelijk. Toch blijven we Radicaal Optimist, tot de kist. Voor de kids. We zitten niet bij de pakken neer. We pakken ze op en marcheren door. Met een glimlach.
De feestdagen komen eraan en dat betekent dat we daarna de tweede helft van de winter in gaan. Traditioneel de meest deprimerende helft. Het is koud en tegenwoordig in plaats van wit vaak nat, thanks klimaatverandering, en overal zijn de bomen kaal. Met hun takken zonder blaadjes die naar de grijze hemel reiken als smekende oerwezens. Maar ergens in die takken zit iets verstopt. De kern van een knop die uiteindelijk een blad of zelfs een loot zal worden.
En zo zal ook de Radicale Optimist de kern van zijn knop vinden om na een tijdje iets groens te laten groeien. Een groen voornemen. Voor een nieuw jaar vol nieuwe mogelijkheden om er wat van te maken. Vroeger namen mensen zich voor om de fles een maand te laten staan: Dry January. Maar goed, dat is helemaal commercieel gegaan en dus niks meer voor mij. Mijn voornemens zijn dit jaar niet droog maar groen.
“Vroeger namen mensen zich voor om de fles een maand te laten staan: Dry January. Mijn voornemens zijn dit jaar niet droog, maar groen.”
Als Radicale Optimist focus ik mij op mijn directe omgeving. Wat kunnen we vergroenen in en om het huis? Misschien moet ik de ramen helemaal boven opnieuw laten kitten om de kou beter buiten te houden en de kachel zo minder te laten loeien. De ruiten hadden al dubbel glas, van vorig jaar toen ik het op mijn Radicaal Optimistische heupen kreeg. De kerstboom wordt een kunstboom zodat er niemand meer omgezaagd hoeft te worden en we alleen maar in en uit hoeven te klappen elk jaar in december. Bovendien scheelt het eindeloos veel naalden opzuigen met de stofzuiger en dus energie. Als ik meer zelf leer koken, bestellen we minder en schelen we mankracht en vervoer en besparen we ook nog. Minder kopen kopen kopen. Meer duurzaam investeren.
Zonnepanelen op het dak bijvoorbeeld. Die zon lekker aan het werk zetten en opslaan voor een later moment. Het is toch het middelpunt van het universum. Might as well put it to good use. Dat scheelt ook weer energie die anders ergens anders vandaan had moeten komen. Ik maak een mentale aantekening in mijn Radicaal Optimistische brein om zonnepanelen te researchen op de interwebz. Of dat project met gras en groen voor extra isolatie. Hoe zat dat ook alweer? Ik heb daar een keer een folder van gekregen. Die folder zit in een map, weet ik nog, en die map ligt in die kast waarvan mijn vrouw al maanden zegt dat we die op moeten ruimen, waarop ik steevast bevestigend ‘ja ja ja’ knik. Er is daar een mogelijkheid om twee vliegen in een klap te slaan.
“Bijen, dat zou ik ook wel sick vinden. Maar goed dat durf ik niet aan, want de kinderen.”
We gaan dat laten lukken. Het kan allemaal. Ja. Waarom niet! Deze zomer zitten we op dat dak. Misschien deze lente al. Bijen, dat zou ik ook wel sick vinden. Dat zag ik laatst bij iemand anders. Een waanzinnig concept. Met zo’n pak en zo’n hoed en van die handschoenen en dan een kolonie bijen met een koningin die je kan herkennen aan haar aparte vorm. De mannetjes doen al het werk voor haar. Terecht. Maar goed dat durf ik niet aan, want de kinderen. Wellicht ooit nog, in een later stadium. Wandelen in de natuur. Gewoon voor vibes. Veel vibes sowieso. Vibes kosten niks.
