‘Global Warming is real!’, zegt iemand in een Instagramstory omdat het ineens weer heel warm is en toch al laat in de herfst. Je zou het bijna vergeten door de door het huidige kabinet opgeklopte migrantencrisis.
Dat er ook nog een echte crisis is waar we met zijn allen aan onderdoor dreigen te gaan. De opwarming van onze aarde en alle gevolgen van dien. Er zijn ook ineens weer muggen, weet ik omdat ik ’s nachts wakker word van het gezoem en de jeuk aan mijn voeten en handen die onder de dekens uit staken. Nu kan ik niet meer slapen. Door de jeuk, en het idee dat het gezoem weer terug zal keren zodra ik mijn ogen sluit.
Mijn gedachte gaan naar andere dingen. Op de een of andere manier dwalen ze zo midden in de nacht nooit naar iets leuks. Dat kost een bepaald soort energie die moeilijker op te brengen is op zo’n moment. Het gaat eerst over alle grote dingen, zoals de klimaatcrisis die maar niet op grote schaal aangepakt wordt en meer gigantische zaken waar ik geen grip op heb. Ze knagen en knagen en knagen tot ik kan accepteren dat ik er geen grip op heb en niet ga krijgen. In ieder geval niet nu.
“De klimaatcrisis knaagt en knaagt, totdat ik accepteer dat ik er geen grip op heb.”
Dan dwalen mijn gedachten verder naar dingen die moeten gebeuren. De rekeningen die betaald moeten worden, de kinderen die naar school moeten en de lunch die ze over een paar uur in hun lunchtrommels mee gaan krijgen. De gymkleding die mijn dochter vandaag mee moet nemen en mijn zoon morgen. De laatste mix van een single. Een e-mail waar ik nooit meer op heb geantwoord. Dat boek dat ik van mijn vader heb gekregen dat ik nog moet lezen. Het boek dat mijn moeder me op hetzelfde moment gaf dat ik óók nog moet lezen. Het weer. Ondanks dat het veel te warm is voor de tijd van het jaar, gaat het ook weer kouder worden. Zou het morgen alweer kouder zijn? En/of nat? De kinderen hebben wel regenjassen, reken ik. Zijn die warm genoeg?
Het voordeel van dat ze met 4 zijn en zo snel groeien is dat ze elkaars oude kleren aan kunnen. We hebben in de opslag netjes gesorteerde kratten met leeftijdscategorieën en jaargetijden erop geschreven in het prachtige, charmante en bovenal zeer leesbare handschrift van mijn vrouw. Een keer in de lente en een keer in de herfst gaan er spullen heen en weer. Dan is er een modeshow waarin onze jongste dochter trots rondparadeert in de winterjas die vorig seizoen nog trots door haar oudere zus werd gedragen. In mijn hoofd zie ik onze zoon de winterjas nog voor het eerst aantrekken.
“Mijn emoties zijn bijna even circulair als het mode-ecosysteem.”
Dan is er nog ons nichtje dat vlak onder ons woont waar kleding naartoe kan en waar ook weer items vandaan komen die onze jongste zoon met trots kan dragen. Ik zie de tijd voor mijn ogen bewegen. De trui die ik jaren geleden niet kon laten liggen omdat ik de Snoopy erop die naast Woodstock een kauwgombel blaast zo schattig vond, heeft inmiddels bijna iedereen gedragen. De emoties zijn bijna even circulair als het mode-ecosysteem. Alleen de jongste moet hem nog aan. Zal ik hem wakker maken? Dan kunnen we meteen even passen. Modeshow.
